لوله پلی اتیلن

استفاده از مستر بچ در لوله پلی اتیلن :

مقاوت به نور فرابنفش می تواند با حضور رنگدانه ها در پلیمر مورد نظر افزایش یابد. رنگدانه ها می توانند تابش را جذب نمایند و از نفوذ آن به توده ماده جلوگیری کنند. از میان انواع رنگدانه های مشکی، سفید، آبی و سبز، برای افزایش مقاومت در برابر نور فرابنفش دوده بهترین گزینه است. حضور 3-2 درصد دوده در پلیمر پایه می تواند عملکرد مقاومت در برابر نور فرابنفش را تا 15 برابر افزایش دهد. به همین منظور برای جلوگیری از کاهش طول عمرسرویس دهی لوله های پلی اتیلنی حضور 3-2 درصد دوده در محصول نهایی اجباری است.

روش های گوناگونی برای افزودن این مقدار دوده به پلی اتیلن پایه توسعه داده شده است. امروزه تولید کنندگان لوله می توانند از گریدهای پلی اتیلن حاوی دوده که توسط پتروشیمی ها عرضه می شوند استفاده کنند و یا پلی اتیلن طبیعی ( بدون دوده) را تهیه نمایند و سپس با استفاده از مستربچ های دوده موجود درصد مناسب دوده را به محصول خود اضافه نمایند.

مستربچ های دوده بصورت تغلیظ شده از دوده عرضه می شوند و در حین فرآیند تولید لوله با پلیمر پایه رقیق سازی می شوند. بعبارت دیگر یک مستربچ دوده متشکل از پلی اتیلن حامل و درصد قابل توجهی از دوده است. هرچند به صورت معمول برای کمک به توزیع و پخش دوده از عوامل کمکی مانند انواع پلی اتیلن های با جرم مولکولی کم و واکس ها نیز در تولید مستربچ استفاده می شود. لازم به ذکر است در ایران استفاده از روش مستربچ مرسوم تر است.

لوله تولید شده ار مستر بچ چه اجزایی دارد :

لذا در حالت کلی می توان گفت لوله پلی اتیلنی تولید شده به روش مستربچ متشکل از اجزای زیر است:

- پلی اتیلن پایه ( از نوع پلی اتیلن سنگین)
- پلی اتیلن حامل مستربچ ( می بایستی از نوع سنگین باشد ولی استفاده از انواع پلی اتیلن سبک و پلی اتیلن سبک خطی به همراه واکس ها رایج است.)
- دوده
- سایر افزودنی ها ( مانند آنتی اکسیدانت، پایدارکننده نوری، باقی مانده های کاتالیست و...)
دقت در انتخاب صحیح هریک از موارد فوق برای تولید لوله ای با خواص گوناگون مناسب ضروری است.

دلیل استفاده از دوده در لوله پلی اتیلن:

یکی از محیط های مهاجم برای پلیمرها نور ماورای بنفش است. در معرض قرار گرفتن محصولات پلاستیکی، برای مثال لوله های پلی اتیلنی، برای ساعات طولانی در برابر نور فرابنفش بخصوص در حضور اکسیژن و ازون، منجر به وقوع تخریب های شیمیایی تحت مکانیزم های گوناگون در ساختار آن ها می شود و نهایتا با تضعیف خواص مکانیکی محصول، طول عمر سرویس دهی آن کاهش خواهد یافت.